Amsterdammer Frank de Munnik woont en werkt als zelfstandige in Zuid-Duitsland. De verschillen met Nederland zijn groot, zowel op het persoonlijke als het zakelijke vlak. Deel zeven van een serie: contant afrekenen en pinnen.

In Nederland heb je de Zeeuwen (ons bin zunig). Duitsland kent daarvan een overtreffende trap : de Schwaben, inwoners van Baden-Württemberg.  En daar komt nog iets bij : men is hier dol op contant geld. Pinnen is geen favoriete bezigheid, of kan domweg niet.

Het Duitse woord voor contant is overigens Bargeld, dat u niet denkt dat het een fooi in het café is, dat is Trinkgeld.

Kleine bedragen: niet pinnen

De voorkeur voor contant viel me meteen op toen ik hier kwam wonen. Bij de Tankstelle om de hoek had ik broodjes en sigaretten gehaald, het zal zo’n 7,50 euro hebben gekost, en wilde met mijn Bankkarte betalen. Dat was niet de bedoeling. Onder de 15 euro dacht men daar niet aan.

Inmiddels voor mij wel hoor, ik kom er bijna dagelijks voor inderdaad kleine, of in het weekend vergeten boodschappen, en natuurlijk benzine en ik ben met de uitbater enigszins bevriend geraakt. Dus ik mag pinnen, maar ben een uitzondering, die Hollander…maar hij is wel aardig, dus ik word getolereerd.

Gek genoeg loopt Duitsland zo´n vijftien jaar achter op Nederland wat betreft betalingsverkeer. Bij ons is al lang geleden tussen overheid, banken en bedrijfsleven afgesproken pinnen zo makkelijk mogelijk te maken.

Nederlandse supermarkten hebben al kassa´s waar je alleen pinnen kunt. Zo niet hier in Duitsland. De meeste kleinere winkels hebben geen pin-mogelijkheid omdat het per transactie geld kost.

Geld uit de muur: eigen bank eerst

Schwaben vinden elektronisch betalen nog steeds iets modernistisch waar men eigenlijk niet graag aan wil. Dan zou je denken ; men maakt het zo makkelijk mogelijk om aan contant geld te komen. Nein.

Je kunt alleen bij je eigen bank gratis geld uit de muur trekken. Bij een andere bank betaal je tussen de 3 en 5 euro per transactie. Banken kennen hier ook lange rijen klanten die me doen terugdenken aan de jaren ´80 in Nederland, toen je nog aan de balie geld moest opnemen. Het zijn wel veel oudere mensen, jongeren gaan er al iets soepeler mee om, en men wenst van alles een bewijs.

Papierberg

Als u in Nederland weleens denkt 'goh wat bureaucratisch', vermenigvuldig het met vijf en u bent in Duitsland. Als voorbeeld : u heeft een Kentekenbewijs I en II voor uw auto, bij elkaar 20 cm papier…ik heb een ordner (!) vol voor mijn auto op Duits kenteken.

Banken hebben hier aparte automaten waar je elke maand je dagafschriften kunt laten uitdrukken (dat is gek genoeg wel gratis) en daar wordt veelvuldig gebruik van gemaakt. En ik zie dat ik nu een Germanisme gebruikt heb...

Tot op de cent

Denk niet dat men in de Duitse supermarkt "psychologische" prijzen hanteert die men kan afronden. Als iets 2,99 euro kost in Schwaben zal die cent ook worden uitbetaald.

Toch, als Hollander, vind ik 1 en 2 centen maar onhandige ballast in mijn broekzak, dus ik heb inmiddels een glazen pot waar zeker voor 40 euro kleingeld inzit. Nu nog een bank vinden waar men dat gratis kan inwisselen, want dat kost meestal weer wel geld…en ik pas me aan, dus dat vind ik dan weer zonde!

Frank de Munnik (1957) is Amsterdammer. Wilde ooit journalist worden, kwam in de reclame terecht. Hij werkte onder meer bij Prad (nu Publicis) en Reader's Digest. Voormalig mede-directeur Publex, pionier van de buitenreclame in Nederland. Sinds 4,5 jaar woonachtig in Zuid-Duitsland in de buurt van Stuttgart. Frank werkt als zelfstandige onder meer voor hotels en geeft les in 'Business Nederlands' aan managers bij Duitse bedrijven.

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op z24.nl